Ter verdediging van de kust bouwde het Nederlandse leger in de jaren dertig tussen Wijk aan Zee en het Noordzeekanaal een tweetal kustbatterijen. Vlak voor de capitulatie in mei 1940 werd het 12 cm geschut door Nederlands artilleristen onklaar gemaakt door de loop met zand te vullen en een schot te lossen. Het is aannemelijk dat het geschut door deze schade niet door de Duitse Marine ingezet kon worden en dat dit door de (Rückbaustab) direct werd afgevoerd. Op de tactisch zeer gunstige positie van de Batterij II vestigde de Duitse marine de meest noordelijke batterij van de Festung IJmuiden. De bewapening van de batterij geschiedde in augustus 1940 met geschut, dat mogelijk elders in Nederland was buitgemaakt. Tot omstreeks november 1941 droeg de batterij de naam (Nord batterie). In de planning werd opgenomen dat de Nord Batterie, die ondertussen (Batterie Wijk) was gaan heten, herbewapend zou worden met 15 cm geschut. Het bereik was zo’n 20 kilometer. Bron: Ruud Pols & Leo de Vries.
Eén van de drie nog aanwezige geschutsbunkers, type: 671 in de Batterij Wijk (W.N. 66).
De geschutsbunkers waarin het hoofdgeschut stond opgesteld waren van het ontwerp 671SK. Bunkers volgens het ontwerp 671 waren oorspronkelijk bedoeld voor de landmacht, maar uiteindelijk ook veel gebouwd voor de Kriegsmarine. Het simpele ontwerp werd dan meestal iets vergroot en als 671SK geregistreerd.
SK gaf aan dat het ging om een ”Sonder konstruktion”, oftewel een niet geheel volgens standaardisering gebouwd ontwerp. De plattegrond is opgebouwd uit een ruimte voor het geschut met daarachter een gang met aan weerszijde een ruimte om een handvoorraad munitie op te slaan. Bij de bouw van een bunker van het ontwerp 671 werd behalve de nodige stalen balken en platen 300 kubieke meter gewapend beton toegepast.
Op 15 maart 1944 waren de vier geschutsbunkers opgeleverd en in gebruik genomen.
