Ter verdediging van de monding van het Noordzeekanaal plaatste de Kriegsmarine een aantal kustbatterijen in de duinen. Ten zuiden van het kanaal was dat de Batterij Heerenduin. Ze bestond aanvankelijk uit een eenvoudige vuurleidingspost en een viertal open beddingen waarop het geschut stond opgesteld. Toen dat te kwetsbaar werd geacht, liet de Duitse marine de batterij voorzien van vier op een rij gelegen geschutsbunkers met in het midden een vuurleidingspost. De batterij omvatte nog een groot aantal lichtere gebouwen als onderkomens en bergplaatsen een kantine, een administratiegebouw, een keuken en een verbandplaats. Tegenwoordig zijn bijna alle bunkers te bezichtigen. In drie manschappenbunkers heeft het Bunkermuseum IJmuiden een expositie ingericht. Bedenk dat een groot deel van de bunkers die in de Festung stonden inmiddels onder het duinzand zijn verdwenen of gesloopt. Kort na de oorlog is alles van enige waarde uit de bunkers gehaald. Bron: Bunkergids (Geert-Jan Mellink).
Eén van de twee munitiemagazijnen van het type ( 134 ) in de Battery Heerenduin.
Dit bunkertype is van origine een Westwall ontwerp, maar veelvuldig binnen de Atlantikwall toegepast. De indeling bestaat uit een gallerij met aan weerszijde een ingang, en twee ruimtes waarin de munitie lag opgeslagen. De munitie werd in de lengterichting van de kamers opgeslagen. Er konden bijvoorbeeld 7.400 anti-tank granaten of 1.944.000 geweerpatronen in worden opgeslagen.
De eenvoudige plattegrond leider er toe dat met kleine aanpassingen de bunker als verzamelplaats voor gewonden ( Sanitätsbunker ), keuken ( Küchen Bunker ) of als personeelsonderkomen dienst kon doen.
De bouw van een gemiddelde bunker duurde tussen de 11 en 16 weken. Voordat met de aanleg van de kustverdediging werd begonnen verkende staven van de vestinggenie de in aanmerking komende terreinen. Zij bepaalde waar bunkers en versperringen moesten worden aangelegd, hoeveel en van welk type.
Bij het onderzoeken van plaatsen waar verdedigingswerken gerealiseerd moesten worden was een nauwe samenwerking met de militaire geologen noodzakelijk. Deze onderzochten of de voorgenomen bouwgronden geschrikt waren en of er een drinkwatervoorziening langs natuurlijke bronnen mogelijk was.
Bunkers zijn vooral bekend als de grote betonnen mastodonten, maar ze werden in veel verschillende afmetingen en met veel verschillende materialen gebouwd. De Duitse Atlantikwall-bunkers kenmerken zich door het gebruik van gewapend beton. Deze zijn uitgevoerd met muren en daken van 2 tot 3,5 meter dik gewapend beton. Het merendeel van de Duitse bunkers was echter gebouwd van hout of baksteen, al dan niet versterkt met beton.
Ingangszijde A
Doorkijk in de gallerij die voor de helft onder het zand ligt.
En zoals op de foto is te zien, hebben vandalen flink huisgehouden.
Ingangszijde B aan de andere kant.
